Hava ayaz..

Bıçak gibi işliyor insanın içine.

İnsanlar biraz daha sığınıyor pardesülerine.

Yani büzülmüş kaskatı bir yürüme halinde.

Ayaz vurmuş gülüşlerine buz gibi suratlar.

Kaybolmuş ruhlar..

Mekanize olmuş insanlar.

Monoton bir duygusallık içinde kendilerine acımadalar.

Sabahın şafağında bile güneş ısıtmıyor onları. 

Buz kesmiş yürekler kıramıyor duvarları.

Çözemiyor donmuş umutları..

Umutlar..

Kuşların kanatlarından..

Bir taş gibi düşüyor insanların kafasına kafasına.

Ve insan veda ediyor insana..

Kerim Kaya