müminin niyazı

Ürkek korkularımızdı heyecanımız.. Yitirdik karanlık gecelerde.  Asılı kaldılar,suya vuran mehtabın ışığında.  Hepside bekliyor sabahı.. Kerim Kaya

Hani.. Bir yerlerden geçerken. Bir nağme işitirsin. Bir an gelir aklına yaşanmışlıklar. Başlar içinden geçerken,yarım kalmış şarkılar. Yanar, bir yerlerde sönmemiş ateşin közleri. Gözlerinde sevgilinin gözleri. Ve kıvılcımlar yeniden yakar ateşi. Yakalamaya çalışırsın güneşi. Bir daha,bir daha geçersin aynı yerden. Duymak için o nağmenin nefesini Duymak için o şarkının sesini. Duyamazsın... Kerim Kaya

Ağır ağır veda ederken yaz. Sabahları hissedilir oldu ayaz. Kumsallar boş.. Köpekler tek başlarına koşturuyor oraya buraya. Beraber oynadıkları çocuklar yok. Göç etti vefasız kuşlar,duyulmaz oldu şarkıları. Ama yinede.. Terk etmedi buralarda yapraklar asmayı. Bazılar giderken unutsada kucaklaşmayı.. Her ne kadar kadar kırılsada kanatları. Bırakmaz sevda kuşları uçmayı.. Kerim Kaya

Zemherinin ayazı. Yakmış Irazı. Sabahın er vakti. Sanki var ahdi. Düşmüş yollara.. Çapa yapmaya. Yüreğinde yara,benzi kapkara. Iraz yalnız.. Iraz ıssız... Sırtında bebeler.. Ardında nineler.. Başında herif.. Kerim Kaya

Kimi arar durur.. Kimi arar bulur.. Kendini ve ondan ötesini. Sığamaz olur oralara buralara .. Terk eder gölgesini, merhem olur yarâlara Aşar gider bendini de.. Aşk için, sevda için,  iyilik için,güzellik için düşer yollara. Yakmıştır.. Aşk ateşi  bedenini tenini. Zaman olur.. Işığıyla yol gösterir ihtiyacı olana. Zaman olur renk verir, ahenk verir, sararana solana. Geçer hayatın içinden.. Yürür deryalara.. Varır mı,varmazmı bilinmez. Amma.. Bir  şey vardır bilinen O da Bu şarkı burada bitmez.  Kerim Kaya

Ey sevgili.. Ne olur sil. Sözlerime karışıp dudaklarımdan dökülen gözyaşlarımı. Dindir yıllardır süren hasretimi. Yıllardır yakıyor yüreğimi tenimi. Kıskanırım herkesten. Aldığım nefesten.. Yüreğimdeki sesten.. Telef olup savrulmasınlar oraya buraya. Onlar çok kıymetliler.. Hepsinde senden benden bir şeyler var. Kerim Kaya

Mızrabına teline.. Rüzgârına yeline.. Yağmuruna seline kurban olduğum. Yıllardır yollarında taban eskittiğim gönül bahçeme hoşgeldin. Açtırdın çiçekleri,söylettin şarkıları hoş ettin. Estir rüzgârın.. Yağdır yağmurun.. Şenlensin sazın teli. Söylesin evveli,ahiri. Anlatsın   amanı,zamanı. Savrulsun ateşin dumanı. Belki bir gören olur uzaktan. Belki içen olur suyundan. Kurtulur postundan. Kâm alır dostundan,bir ademi gariban.. Dememiş mi  Yunus.? "Malda yalan mülkte yalan,var birazda sen oyalan." Sözüm odur ki.. Bu dünyada dosttan gayrısı yalan. Kerim Kaya

Biraz nahif.. Biraz hafif hareketlerle.. Kaldırdı kadehini boş masaya. Saldırdı içindeki asa'ya.. Bak buz oldu kalbin.. Biraz da doğruları söylemesen ya.. Azıcıkta görmezden gelsen.. Senin için bambaşka olurdu dünya. Kendi içinde de olsa savrulmazdın oraya buraya.. Unutma bu âlem doğruları ve yanlışları ile var. Ve sen devam ediyorsun yaşamaya.. Deme..  Benim  köpeklerim çiçeklerim ,deryalarım var. İhtiyacım yok kimseye. İtiraf et ara sırada olsa şöyle bir durup düşünmüyor musun ?  "İnsanın insana ihtiyacı var ama insanın insana." Onlarda çok azaldılar.. Ben kaldım elimde fener.. Onlar oldu yanar döner.. Heyhat! Üzülme be meyhaneci  boş ver.. Bunlarda geçer.. Sen bir kadeh daha ver.  Kerim Kaya

Cahilane şeytani fikirlerle iktidarını sürdürmeye çalışanlar. Kendilerini vazgeçilmez sananlar. Bitince söyleyecek şarkıları. Döndüremez olunca çarkları. Zorlamaya başlarlar şartları. Yok olmanın dayanılmaz ağırlığı sarmıştır bedeni. Lakin.. Anlayıpta yoktur gideni.. Debelendikçe daha çok batarlar. Birileri gelipte yeni şarkılar söyleyene kadar. Kerim Kaya

Gözaltında şarkılar.. Söz altında insanlar.. Yol vermiyor duvarlar. Görünmez bir el çizmiş kendince resmini. Bırakmıyor insanlar kendini bulsun. Maviliklere kanat çırpsın umutlar. Gökyüzüne salsın uçurtmalarını çocuklar. Kumsalda elele koştursun aşıklar Heyhat!  Buna da dayanır insanlar. Ya çocuklar onlar daha çok ufaklar. Kerim Kaya

Uyku tutmadı bu gece.. Bir ara uyumuş kalsamda öylece. Böyle zamanlarda insan kendi kendini dinliyor.. Geziniyor içindeki kimsesiz sokaklarda. Sararıp solan sayfalarda. Şöyle bir kaç sayfa çeviriyorsun. Bazılarını  özlemişsin bir daha bir daha okuyorsun. Adeta yeniden yaşamak istiyorsun. Bazıları önüne önüne gelsede görmezden geliyorsun. Yaralamıştır seni zamanında.. İyisiyle kötüsüyle hepsini gömüyorsun içindeki sisler bulvarına. Alaca karanlıkta yürürken sabaha.. Kerim Kaya

Hava ayaz.. Bıçak gibi işliyor insanın içine. İnsanlar biraz daha sığınıyor pardesülerine. Yani büzülmüş kaskatı bir yürüme halinde. Ayaz vurmuş gülüşlerine buz gibi suratlar. Kaybolmuş ruhlar.. Mekanize olmuş insanlar. Monoton bir duygusallık içinde kendilerine acımadalar. Sabahın şafağında bile güneş ısıtmıyor onları.  Buz kesmiş yürekler kıramıyor duvarları. Çözemiyor donmuş umutları.. Umutlar.. Kuşların kanatlarından.. Bir taş gibi düşüyor insanların kafasına kafasına. Ve insan veda ediyor insana.. Kerim Kaya

Belki.. Bir nihavent şarkının nağmesi. Belki.. Uzaklardan gelen derya'nın nefesi. Uyandıracak seni zamandan. Ve sen demir alacaksın.. Yıllarca uyuduğun limandan. Yelken açacaksın dalgalara,veda ederken kıyılara. Neyle karşılaşacağını,nereye varacağını bilmeden.. Kerim Kaya

Güz rüzgarları sırtlamış götürürken umutları. Bir gemi kalkar bu limandan,özlemiştir uzakları. Bir fener arar canlandırmak için onları. Bata çıka da olsa devam eder yoluna. Veda etmez asla umuda.. Kerim Kaya

Adam..Oturmuş.. Bir taş gibi duruyor orada. Mani olmak için umuda. Bre hey gafil. Kim mani olabilmiş ki umuda. Sende herkes gibi bir fanisin. Besbelli buralarda acemisin. Bilmez misin? Her başlangıcın bir sonu vardır. Ondan ötesi duvardır. Vakti saati geldiğinde, çekilmezsen bulunduğun yerden. Gerilir gerilir vurursun duvara.. Ondan öte seni, kim araya kim sora. Kerim Kaya

Düşlemek yetmiyor varmaya.. Kokusu yetmiyor sarmaya.  Bir gülüverse.. Girsem gülüzara.  Acep iyi gelir mi yaraya..? Kerim Kaya

Kitlemişsin kapıları. Kapatmışsın pencereleri. Giremiyor güneş ışıkları, gönül bahçene. Bak kurumuş çiçekler,dallar. Sulanmaya sulanmaya.. Rüzgâr katmış önüne savuruyor oraya buraya. Ey dost.. Az kapıyı arala..Pencereyi aç. Nefes alsın..Gönül bahçen.. Kerim Kaya

Biliyorum.. Bir gün karşılaşacağız. Esen bir  rüzgar dağıtırken bulutları.  Hatırlayacağız sararan sayfaları. Nefesimle öpeceğim  gözlerini. Bilmem tutar mısın ellerimi?  Kerim Kaya

Gecenin karanlığı. Saklıyor yüzünü.. Göremiyorum hüznünü Bir yıldız kayıyor. Buradayım dercesine.. El sallıyor geceye.. Uzanıp tutasım geliyor. Kayıyor ellerimden. Umutlarımı,saplıyorum geceye. Birer birer.. Neredeler? Neredeler? Kerim Kaya

Ey insan.. Martılar uçuruyorduk umutlara..  Meydan okurken bulutlara.  Bir türlü varamadın farkına. Kapılırken bu alemin çarkına.  Teslim oldun umutsuzluğa.. Razı oldun susuzluğa.  Kendince eskittin umudun nefesini.  Lâkin kıramadın hevesini. O rüzgârlı tepede yaşayacak umutlar.  Ve bir gün.. Esen rüzgarla dağılacak bulutlar..  Kerim Kaya  

Sabahın sisi üstümde.. Ağır ağır uyanıyor gün... Doğa sessiz öpüyor zamanı. Dingin bir su gibi yazıyor fermanı. Ve insan tutunamıyor insana. Dokunamıyor yaşanacak güzel bir an'a.. Kerim Kaya

Hep bana bak.. Bak bana doğru bak.. Ne olur kapatma gözlerini. Ne olur söndürme ışığımı. İşte bak kepenkleri indiriyor akşam. Her yer karanlık. Savurma beni karanlığa. Savurma yalnızlığa.. Kerim Kaya

Eğilip kaldırmazsan yerden hakikati.  Toplamazsan.. Parça parça doğrayıp yerlere attığın düşlerini.  Nasıl kalkacak ayağa insan..? Nasıl dirilecek can..? Kerim Kaya

Elbet yorgun güz yağmurları çalacak kapımızı. Islatacak gönül bahçemizdeki çiçekleri. Canlanacak kuruyan yapraklar ve dallar. Gözyaşlarımız kavuşurken yağmurlara. Hepbirlikte karışacağız toprağa. Yitip giden zamanın balkonundan seyrederken alemi.  Ve bir martı kanadın çırpacak uzaklara. Veda ederken ardından kurulan tuzaklara.  Kerim Kaya

Yıkık han duvarları gölgesinde yetişen çocuklar.. Bilmezler az ötesinde olanı. Sadece yürürler karanlığın içinden. Nereye yürüdüğünü bilmeden. Onların normali olmuştur karanlık. Her ne kadar çok yakın olsa da aydınlık. Nadirattan da olsa.. Bazıları varırlar sabaha. Bazıları da sarılırlar günaha.. İsterler hep daha hep daha.. Sonunda olan olur.. Yıkılır han duvarları üzerlerine. Ve kapanır perde.. Kerim Kaya

Vakit sabah.. Elimde kalem, zihnimde alem. Dolaşıyorum sözün kıyılarında. Geziniyorum özün duvarlarında  Ah o duvarlar duvarlar.. Ardından bir hayat yuvarlar. Hepsini yıkasım var. Korumak için egoyu.. Vazgeçmişız.. düşündüğümüzü söylemekten. Kendimizi yaşamaktan.. O güzel gönüllerden.. Sunulan ödüllerden. Sevmekten sevilmekten.. Korkar olmuşuz sevgimizi göstermekten. Ya üzülürsem diye.. Ya yanlış anlaşılırsam diye.. El-alem ne der diye..  Bir düşün bir düşün bu hayat geçer mi böyle.. Saklama.. Bari kendine doğruyu söyle..  Kerim Kaya

Ey denizin nazlı kızı.. Deryaların hırsızı.. Gözlerimde yüzün.  Gönlümde hüznün var bu sabah.  Dalgaların sırtında, rüzgarın bekler.  Beyaz köpüklerle sana varmak için.  Kerim Kaya

Güz günleri şafağında doğmuşum ben.. Sabahın ayazı güneşin kızıllığını örterken. Toprak yolda ilerleyen bir kağnının tekerlek sesleri.. Ortak olmuş feryadıma. Ben senden giderken. Sılaya düşen bebek.. Neylerse öyle işte.. Kerim Kaya

Ey yar.. Yine deryanın nefesine sardı şarkılar.  Yine deryanın sesine hasret buralar.. Sensizliğe kanat çırpıyor kuşlar.  Selamın yollamış uzaklar.. Besbelli sılaya davet var.  Kerim Kaya

Her yeni gün.. İçimde yanan ateşin kıvılcımları ile.. Yürürüm sabaha.. Çok şükür beni mahcup etmedi daha. Bilirim.. Ateşte açan sevda çiçekleri yol gösterecek bana. Bazen eser rüzgarın varırım deryalara.. Bazen dal kıpırdamaz takılır kalırım buralara. Lakin her ikisindede tek bir gerçek vardır, asla veda etmem umutlara.. Kerim Kaya

Hep dışımda aradım cemalini.. Çünkü orada yukarıda dediler. Gökyüzünde, seni seyrediyor dediler.. Seni çok seviyor dediler.. Yaramazlık yaparsan,kızar dediler.. Sonra içimde buldum seni. Benimle birlikteymişsin meğer. Ulaşabilirsem eğer. Sen bendeymişin,ben sendenmişim meğer. Ortaya çıkarabilirsem eğer. Kerim Kaya

Dönülmez akşamın yolcusuyuz bundan  sonra.. Zamanın tükenmez yalnızlığında. Dinlemedeyiz senfonisini, günbatımının ayazında. Ellerimiz ağır ağır gezinirken saçımızın beyazında. Bir yangının külünü deşercesine, seyrederiz hatıraları.. Uzanıp tutmak isteriz, özlemişcesine uzakları..  Kerim Kaya

Yanık yıldızlar yolcu etti beni.. Ulaşayım diye sabaha. Tutamadım güneşi. Tutamadım ışığı. Varamadım şafağa. Ateşler yanmaz oldu dağlarda.. Kağnılar yok ovalarda. Her yer o kadar karanlık ki.. Kerim Kaya

Vakit Sonbahar.. Ağır ağır toprağa düşerken sararan sayfalar. Uzaktanda olsa el sallar  hatıralar. Özlersin bacasından tüten dumanı. Soluduğun havayı. Dalgaların okşadığı sahilde koşturmayı. Beklersin kuşların göç zamanını.. Yağdırsın diye güz yağmurlarını.  Kerim Kaya

Az kaldı dayanın çocuklar.. Yakında uçacak uçurtmalar. Bakın bembeyaz oldu bulutlar.. Belli ki yakınlarda umut var. Kerim Kaya

Sabahın sisi iyice çökmüş. Ağır bir koku gibi yalnızlık. Yayıldıkça yayılıyor.. Duyulmuyor deryanın nefesi. Sorulmuyor insana hevesi. Artık.. El etmiyor uzaklar.. Düşmüş üzerine yaşamın gölgesi. Bilmiyor insanlar orası neresi.?  Ve insan başarıyor.. Her bir kar tanesi gibi birbirine değmeden yaşamayı. Kendi kendine eriyip kaybolmayı. Ey insan! Bu mudur istenen senden? Yoksa koskoca bir yaşam mıdır gölgelenen..? Kerim Kaya

Bu sabah.  Bir hüzzam şarkının nağmesi gibi. Ağır ağır  vuruyor kıyıya dalgalar. Kim bilir ne söylüyor? Belki de hasretini anlatıyor.. Bir güzel kadının boynuna.. Yaslarken kendini  kumsalın koynuna. Belki de hikayesini anlatıyor.. Bir deniz kabuklusunun yüreğinde, can bulan incinin. Yavuklusunun kulağına fısıldarken şarkısını.  Kerim Kaya

  Vakit sabah.. Islak bir Sonbahar vuruyor yüzüme yüzüme.. Rüzgarla savrulan.. Sararan yaprakların hışırtısından başka bir ses işitilmiyor. İşi olma şansına erişen... İşine yetişmeye çalışan üç beş kişiden başka kimse yok sokaklarda. İnsanlar sessiz,insanlar ıssız.. Kimin yüzüne baksam, penceresinde çiçekler kurumuş. Besbelli,gönül bahçeleri hep solmuş. Gözlerde yaşlar donmuş. Velhasıl.. Şehrin uzak sokaklarından yükselirken kahkahalar. Acıyla yükseliyor nidalar. Kerim Kaya

TtGünaydın. Heyhat! Her ne kadar.. Umuda giden yol taşlı. Umuda giden yol uğraşlı. Umuda bakan gözler yaşlı olsada.. Yaşayacak umutlar. Eveet,yol verecek mavi deryalar.. Eveet, mavi gökyüzünde uçacak kuşlar. Gerçek bir sabah ayazı gibi.. Üşütsede insanları.. Kerim Kaya

Kimseye yoktur itirazım. Hepsinden ben birazım.. Biraz derya, biraz hülya.. Biraz deli,biraz veli.. Biraz yaprak,biraz toprak.. Kendimden kendimedir niyazım. Baki kalsın bu kubbede, hoş bir seda diye avazım.  Kerim Kaya

Hiç yıldızın kaydımı,sabahı beklerken? Ardında umutlar,önünde karanlıklar. Dua edersin kucaklasın  diye derya.. Halbuki bellidir bekler seni kara.. Kerim Kaya

Bir aşk için gelmişiz  alemin bu demine. Uymak için verdiğimiz yemine. Kimi unutmuş verdiği sözü demiş bana ne? Kimi uymuş yemine.. Uyanda, uymayanda ulaşacak yerine. Sözüm sözün kıymetin bilene.  Kerim Kaya

Emin bir beldede.. Demin güzelliğini yaşamak haktır. Gündemin olsa da zor. Emeğin vermeyene müstahaktır. Olsa da içinde yanan ateş kor. Şikayetin olmaya asla kendinden başkasından. Sonra çok yanarsın olanın arkasından. Kerim Kaya

Dün gece rüyamda kaybettim gözlerini. Duyamaz oldum sözlerini. Kara bulutlar  şahit oldu feryadıma. Yağmurlar koştu imdadıma. Sığındım gecenin karasına.. Sarıldım gönlümün yarasına.. Birlikte bekledik sabahı. Gözlerin,sözlerin ve ben.. Kerim Kaya

Ve ayakta izledi yıldızlar. Sana olan feryadımı. Gecenin bağrından haykırışımı. Semanın arza geçip sarsmasını. Bir volkan misali indifasını. Ey yar bırak ışığın alıp yanayım.  Ara sırada olsa aydınlanayım. Vakti saat gelince yitip kaybolayım.  Kerim Kaya

Günün birinde.. Belki bir deniz fenerinden.  Sesleneceğim sana.. Azgın dalgaların arasından. Duyacaksın sesimi, bulutların ardından.  Esecek rüzgarın.. Duyuracaksın nefesini.  Ve uzatacaksın elini.  Biliyorum bir gün..  Kerim Kaya

Ey yar.. Bir yaz mevsimi bulutu gibi girdin, güneşle arama. Gölge ettin ateşle yanan yarama. Bir seyyah gibi taktın beni ardına. Ya dön sar beni kucağına.. Ya bırak yanayım aşkım uğruna. Kerim Kaya