Sabahın sisi iyice çökmüş.

Ağır bir koku gibi yalnızlık.

Yayıldıkça yayılıyor..

Duyulmuyor deryanın nefesi.

Sorulmuyor insana hevesi.

Artık..

El etmiyor uzaklar..

Düşmüş üzerine yaşamın gölgesi.

Bilmiyor insanlar orası neresi.? 

Ve insan başarıyor..

Her bir kar tanesi gibi birbirine değmeden yaşamayı.

Kendi kendine eriyip kaybolmayı.

Ey insan!

Bu mudur istenen senden?

Yoksa koskoca bir yaşam mıdır gölgelenen..?

Kerim Kaya